Nasıl bir telaşla işe geç kalmayayım diye çıktıysam noolduğunu anlayamadım. Hala işe sanki uğramış da çıkacakmış gibiyim. Kuzum uyuyordu anlamış gibi. Zaten uyanmış olsa bırakamazdım heralde.Birkaç saatliğine bırakıp çıkmak gibi değil, bundan sonra hiç uzun süre beraber olamayacakmışız gibi. Annemi annesi sanacak kadar belki...
Çalışırken hep hayal ederim kar yağarken evde oturup pencere önünde karı izlesem herkes çalışırken diye. Şimdi cüceyle dışarıyı izliyoruz onun gözlerini aldığından pek bakamıyor ama:) İşe başlamama 2 hafta kaldı, inanılır gibi değil nasıl geçti zaman böyle...